[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Intussen was ze in gedachten al bezig met de veranderingen die plaats zouden moeten vinden.Ze voelde haar vroegere enthousiasme terugkeren, en kreeg steeds meer zin in de uitdaging die haar te wachten stond.Maar eerst moesten er andere dingen gebeuren.Philippa zou eerst moeten uitzoeken wie degene was die geld van het bedrijf verduisterde.Daarna moest er iets aan die Miranda International worden gedaan.Ze moest er niet aan denken dat al die jaren van hard werken voor niets zouden zijn geweest, en dat niet zij, maar Miranda het straks binnen Starlite voor het zeggen had.Philippa haastte zich terug naar de auto, zei de chauffeur dat hij haar terug moest brengen naar het hoofdkantoor, pakte de telefoon en draaide het nummer van Hannahs privélijn.De auto reed weg van de stoeprand en mengde zich tussen het drukke verkeer, en Philippa noch de chauffeur was zich bewust van de glanzende zwarte Jaguar die hen volgde.Hoofdstuk 28Tarzana, Californië, 1963'Weet je wat jij nodig hebt, Philippa? Wat jij nodig hebt, is een man.Ik bedoel, je bent een gezonde vrouw van vijfentwintig.Heb je nooit eens zin in, je weet wel.' hij liet zijn wenkbrauwen op en neer gaan, 'een lekkere vrijpartij?'Ze keek Hannahs neef glimlachend aan en schudde haar hoofd.'Max, daar hebben we het al eens over gehad.Ik heb echt geen behoefte om daar nog eens op in te gaan, en zeker niet met al deze mensen erbij.''Ik meen het, Phil,' zei hij, en volgde haar naar Hannah en Alan.Alan had de baby op zijn arm, en Hannah, die over een maand van hun tweede moest bevallen, torste haar dikke buik.'Wil je niet zitten?' vroeg Philippa haar.'Nee, dank j e.Het gaat best,' antwoordde Hannah.'We gaan zo beginnen, niet?''Ja.' Philippa keek over haar schouder naar de groep mensen die zich voor de winkel verzameld had.'Is het niet geweldig, onze dertigste salon!' Het resultaat van het visioen dat ze de avond waarop Hannah getrouwd was had gehad en op papier had gezet.De avond ook waarop Charmie Starlite de rug had toegekeerd.Hannah trok Philippa even tegen zich aan.'O, o,' zei ze, 'daar komt Max weer aan.Ik ken die vastberaden uitdrukking op zijn gezicht.Wil je dat ik even met hem praat?'Philippa lachte.'Ik kan Max heus wel aan, hoor!''Mijn familie,' verzuchtte Hannah.Ongeveer de helft van de menigte die zich voor de winkel verzameld had, was familie van Hannah.De enige genodigde van Philippa's 'familie' was mevrouw Chadwick.Ze had haar zondagse jurk aangetrokken en droeg een hoed met zijden anjers.Ze vertelde aan iedereen die het maar horen wilde dat ze Philippa nog kende uit de tijd dat ze verkoopstertje was in een drugstore, maar dat ze altijd d al geweten had dat het meisje e het ooit nog eens ver zou schoppen.En Philippa had het ver geschopt.Dertig salons met elk plaats voor achthonderd leden, en met een totale capaciteit van vierentwintigduizend vrouwen.Onder de mensen die zich voor de opening hadden verzameld, bevond zich ook Cassie Marie die van begin af aan bij de groep was geweest en belast zou worden met het management van deze salon.Wie Starlite-adviseuse wilde worden, moest het afslankprogramma in al zijn facetten hebben doorlopen.Daarna volgde nog een intensieve opleiding van zes weken.Het salaris was gebaseerd op de tijd die men voor het bedrijf werkzaam was plus het aantal groepen dat werd geleid.Daarnaast had elke werknemer nog recht op een aandeel in de winst, en bestond de mogelijkheid tot promotie.De hoogste functie die bereikt kon worden, was die van regiocoördinator, een baan met een vorstelijk salaris en hoog aanzien.Tot dusver bevonden de dertig salons zich verspreid over Zuid- Californië, maar Philippa was bezig met plannen om salons in de hele staat, en daarna, indien mogelijk, in alle staten te vestigen.Kon Charmie er maar bij zijn, dacht Philippa toen nog twee bestelbusjes van bloemisten voor de deur stopten en bloemstukken bezorgden van mensen die hun succes wensten.Sinds de ochtend waarop Philippa haar vriendin bont en blauw geslagen uit de kast had gehaald, hadden zij en Charmie elkaar niet meer gezien of gesproken.Philippa had meerdere malen getracht om de breuk te lijmen.Ze had briefjes gestuurd, had opgebeld en was zelfs een keertje bij Charmie langsgegaan, maar hoewel ze zeker had geweten dat haar vriendin thuis was geweest, had er niemand opengedaan.Ten slotte had ze nog een bos bloemen - anjers, waar Charmie zo dol op was - gestuurd, met een kaartje waarop stond: 'Laten we alsjeblieft weer vriendinnen zijn.' Maar Charmie had niet gereageerd.Dat was inmiddels een jaar geleden.Terwijl ze aan haar vriendin dacht, werd Philippa zich opnieuw bewust van haar eenzaamheid.Wat haar zo stoorde aan Max' vasthoudendheid, was dat hij gelijk had.Snel zette ze dit soort negatieve gedachten van zich af.Natuurlijk was ze niet eenzaam.Met haar gloednieuwe, schitterende huis in de heuvels van Encino, en het nieuwe kantoor in Encino zelf, had ze immers geen tijd om eenzaam te zijn.Van de vroege ochtend tot de late avond was ze als een nijvere mier in de weer.Ze was voortdurend bezig met het zoeken naar nieuwe, geschikte winkelruimtes, met de verbouwing van de aangekochte of gehuurde panden, met de opleiding van nieuwe adviseuses, de aankoop van nieuwe materialen en apparatuur, en met ervoor te zorgen dat alles op rolletjes liep.Wanneer ze niet onderweg was, zat ze op kantoor waar natuurlijk ook altijd van alles te doen was, al was het maar de uitwerking van nieuwe recepten of het beantwoorden van de post.En er waren ook mannen in haar leven.Wanneer ze de tijd vrij kon maken, ging ze een avondje uit.En ofschoon ze weigerde om zich eenzaam te voelen, drongen dat soort emoties zich toch wel eens aan haar op.Dat waren de momenten waarop ze opeens heel sterk de behoefte kreeg om Johnny in de San Quentin- gevangenis te bellen, of om hem te schrijven.Maar ze deed het nooit.In plaats daarvan hield ze zich dan meteen weer voor dat ze het waanzinnig druk had, dat ze vrienden genoeg had, dat haar bedrijf groeide als kool en dat ze Johnny helemaal niet nodig had.Ze had een vol leven en ze was gelukkiger dan de meeste mensen schenen te zijn.Zo heel af en toe stond ze het zichzelf toe om aan Rhys te denken.Het had heel lang geduurd voor ze eindelijk de moed had kunnen opbrengen om zijn boek, Searches, te lezen.Toen Rhys' broer Rhys had meegenomen naar Noord-Californië om hem daar te begraven, had hij ook alles meegenomen wat Rhys had geschreven.Vorig jaar was het materiaal in boekvorm verschenen, en het was meteen een bestseller geworden.Het moment voor de opening was aangebroken.Philippa liep naar het blauwe lint dat doorgeknipt moest worden, en zag zichzelf weerspiegeld in de blinkend schone winkelruit: een lange, slanke vrouw in een wollen rokje en een kort jasje met grote knopen.Ze droeg haar lange bruine haren opgestoken, en op haar hoofd prijkte een pothoedje.Ze glimlachte, want ze was tevreden met wat ze zag.Dit was niet de dikke, ongelukkige Christine Singleton die gedwongen was om haar kleren te kopen bij Charlene's Chubbies.Dit was niet langer Rhys' mollige, kleine kwartel.Dit was een vrouw die wist wat ze wilde, een vrouw die succes had en die nog meer succes in de wacht zou slepen.Een vrouw die beslist niet eenzaam was.Ze knipte het lint door en er werden foto's genomen, waarna iedereen naar binnen ging waar de tafels vol stonden met niet-dikmakende, lekkere hapjes.Al het eten was bereid volgens beproefde Starlite-recepten: hardgekookte eieren in tomaten-aspic; salade van gemarineerde komkommer, champignons en asperges; sandwiches van roggebrood met koude kip; rauwkost en dipsausjes op basis van yoghurt.Terwijl iedereen zich om Philippa verdrong om haar geluk te wensen, kwam Max opeens met een rood hoofd binnengerend, en riep: 'De president is neergeschoten!'De salon beschikte over een televisie, en Max haastte zich erheen om het toestel aan te zetten.Het beeld kwam tot leven, en allen lazen de woorden: Extra nieuwsuitzending [ Pobierz całość w formacie PDF ]