[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hij had nog nooit zo'n intens verlangen gevoeld om iemand iets betaald te zetten.De weg slingerde met een s-bocht naar rechts en voerde hem hoger en dieper de met struiken bedekte heuvels in.Maar Coltrane wist dat het vaag groene landschap zo meteen zou veranderen in een afzichtelijk zwartgeblakerde massa.Het stuk van de heuvels waar hij nu doorheen reed, was drie maanden geleden ternauwernood ontsnapt aan een felle bosbrand.Een vallei aan de andere kant van deze heuvels was minder gelukkig geweest.Het gebied was vroeger eigendom geweest van de western-ster Ken Maynard en was niet alleen in de jaren dertig en veertig de lokatie geweest voor een groot aantal cowboyfilms, maar later, in de jaren vijftig en zestig, hadden daar ook opnamen plaatsgevonden voor een aantal tv-series (waaronder Rawhide).Nu had een bosbrand het hele terrein in de as gelegd, met inbegrip van een replica van een westernstadje dat talloze keren de rol had vervuld van Tombstone, Dodge City en Abilene.Iedereen, van Randolph Scott tot Gary Cooper, had door die straten gelopen.Coltrane kende de plek omdat het tijdschrift Premiere hem vlak na de brand had gevraagd om ernaartoe te gaan en foto's van de verwoeste lokatie te maken.Het was de bedoeling van de uitgever om ze te publiceren naast foto's uit de beroemde films die daar waren opgenomen.Omdat Coltrane een zwak had voor een paar van de klassiekers waarin de vallei en de lokatie voorkwamen, had hij een belangrijke opdracht in de Philippijnen laten schieten.Hij was over het met as bedekte land gelopen, had uitgebrande hellingen beklommen en met puin gevulde beddingen bestudeerd, terwijl hij veel van de uitzichten herkende van scènes die hij zich nog uit zijn lievelingsfilms herinnerde.Het terrein voldeed aan al zijn eisen.Het was afgelegen.Het was verlaten.En wat al even belangrijk was, het was voor hem vertrouwd gebied.Zodra hij een bepaalde plaats had gefotografeerd, werd dat een stukje van hemzelf.Op het moment dat de weg de top van de heuvel had bereikt en de vallei zich onder hem uitstrekte, staken de spichtige zwarte knoken van struiken op uit de dikke zwarte aslaag die zich rondom uitstrekte.De verschroeide houten overblijfselen van de stad in de verte maakten het tot net zo'n woestenij als de vele oorlogsgebieden die hij had gefotografeerd.Minus de lijken dan, dacht hij.Maar als hij zijn zin kreeg, zou er hier bij het vallen van de avond zeker één lijk liggen.10Zorg er nou alleen maar voor dat het jouw lijk niet is, dacht Coltrane.Onder aan de heuvel was de weg onder de aslaag bijna niet meer te zien.Hij deed zijn best om er niet af te raken en hobbelde af en toe over stenen die aan de kant lagen.De as was niet meer in poedervorm.De regen had er een brij van gemaakt die was verhard toen de zon erop ging schijnen.Het leek wel een beetje op gedroogde modder, een brokkelige laag die kraakte als hij eroverheen reed.Een blik in zijn achteruitkijkspiegel toonde de bandensporen die hij had achtergelaten.En vervolgens was er nog iets anders in zijn achteruitkijkspiegel te zien: op de heuvel achter hem verscheen een auto, die stil bleef staan terwijl de chauffeur het onherbergzame, kale landschap bestudeerde waar Coltrane doorheen reed.Die kale vlakte was ook een van de redenen waarom Coltrane dit gebied had uitgekozen.Er liep slechts één bandenspoor in de richting van de zwartgeblakerde stad en dat was het spoor van Coltrane.Als er zich nog andere mensen in het gebied zouden bevinden - een ploeg politieagenten, bijvoorbeeld - zou hun aanwezigheid meteen opgemerkt worden, want er was geen enkele plek waar ze zich konden verbergen.Met hun komst zouden ze sporen in de as hebben nagelaten die hen onmiddellijk zouden verraden.Ilkovic zou aanvankelijk op zijn hoede zijn.Maar zodra het steriele karakter van de omgeving tot hem was doorgedrongen, zou zijn zelfvertrouwen weer toenemen.De auto, niet meer dan een stipje in Coltranes achteruitkijkspiegel, begon de helling af te rijden.Coltrane probeerde zich voor te stellen wat hij zou doen als hij Ilkovic was.Wat zou Ilkovic nu denken? Hij zou zich in ieder geval afvragen wat Coltrane hier te zoeken had.En het zou niet lang duren voor hij het vermoeden kreeg dat Coltrane hem hiernaartoe had gelokt.Maar met welk doel? Om het op een confrontatie aan te laten komen? Kennelijk vond Ilkovic dat wel een aantrekkelijk idee, anders zou hij nu niet het spoor volgen dat Coltranes banden op weg naar de bodem van de vallei in de as hadden nagelaten.Coltrane minderde vaart om de auto, een donkere vierdeurswagen, dichterbij te laten komen.Voor hem dook het pad steil omlaag en veranderde in een holle weg die vervolgens een ondiepe stroom kruiste, de plaats waar zich talloze filmovervallen hadden afgespeeld.Zowel uit die films als van de foto's die Coltrane van dit gebied had gemaakt, wist hij dat zijn auto op die holle weg niet zichtbaar zou zijn.Hij wilde dat Ilkovic zou denken dat hij daar beneden op de loer zou liggen.Maar in werkelijkheid was hij heel iets anders van plan.Op het moment dat hij de oever had bereikt, sprong hij snel de auto uit, trok de achterklep open en haalde zijn geweer te voorschijn dat hij voor het vertrek uit Packards huis onder een slaapzak had verstopt.Hij rende naar een sleuf waar een andere beek haaks op dit water uitkwam [ Pobierz całość w formacie PDF ]