[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Over zijn pirhan-tumpan draagt hij een chapan.Ze wisselen een salaam alaikum uit.'Is dit het huis van mullah Faizullah?' vraagt Laila.'Ja, ik ben zijn zoon, Hamza.Is er iets wat ik voor u kan doen, hamshira?''Ik ben hier vanwege een oude vriendin van uw vader, Madam.'Hamza knippert met zijn ogen.Hij lijkt even perplex.'Mariam.''De dochter van Jalil Kahn.'Hij knippert weer.Dan legt hij zijn hand tegen zijn wang en zijn gezicht klaart op, zijn glimlach onthult ontbrekende en rottende tanden.'O!' zegt hij.Het komt eruit als 'Ooooo', een lange ademstoot.'O Mariam! Bent u haar dochter? Is zij.' Hij rekt zijn hals en kijkt nieuwsgierig zoekend achter haar.'Is zij hier? Het is zo lang geleden! Is Mariam hier?''Ze is dood, vrees ik.'De glimlach op Hamza's gezicht verdwijnt.Ze staan even in de deuropening zonder iets te zeggen, Hamza kijkt omlaag.Ergens balkt een ezel.'Kom binnen,' zegt Hamza.Hij zwaait de deur open.'Kom binnen.'Ze zitten in een spaarzaam gemeubileerde kamer op de grond.Er ligt een vloerkleed uit Herat, kussens versierd met kralen om op te zitten, en een ingelijste foto van Mekka aan de muur.Ze zitten bij het open raam, ieder van hen aan één kant van een langwerpige strook zonlicht.Laila hoort vanuit een andere kamer fluisterende vrouwenstemmen.Een jongetje op blote voeten zet een presenteerblad met groene thee en pistachenoga voor hen neer.Hamza knikt naar hem.'Mijn zoon.'De jongen loopt stilletjes weg.'Vertel,' zegt Hamza vermoeid.Laila doet dat.Ze vertelt hem alles.Haar verhaal duurt langer dan verwacht.Tegen het eind moet ze alle zeilen bijzetten om zichzelf te beheersen.Het is nog steeds niet gemakkelijk om over Mariam te praten.Als ze klaar is, zegt Hamza een hele poos niets.Hij draait zijn theekopje langzaam rond op het schoteltje, nu eens de ene en dan weer de andere kant op.'Mijn vader, moge hij rusten in vrede, was dol op haar,' zegt hij ten slotte.'Hij was het die de azan in haar oor gezongen heeft toen ze werd geboren, weet u.Hij ging elke week bij haar op bezoek, hij sloeg nooit een week over.Soms nam hij me mee.Hij was haar privéleraar, ja, maar hij was ook een vriend.Hij was een menslievende man, mijn vader.Zijn hart brak welhaast toen Jalil Kahn haar weggaf.''Het spijt me van uw vader.Moge God hem hoeden.'Hamza bedankte met een knikje van zijn hoofd.'Hij is heel oud geworden.Hij heeft langer geleefd dan Jalil Kahn.We hebben hem hier op de plaatselijke begraafplaats begraven, niet ver van de plek waar ook de moeder van Mariam ligt.Mijn vader was een lieve, lieve man, die voor het hogere leefde.'Laila laat haar kopje zakken.'Mag ik u iets vragen?''Natuurlijk.''Kunt u me de plek tonen,' vraagt ze, 'waar Mariam heeft geleefd? Kunt u me ernaartoe brengen?'De chauffeur stemt ermee in nog een tijdje langer te wachten.Hamza en Laila verlaten het dorp en lopen de weg af die heuvelafwaarts van Gul Daman naar Herat leidt.Na een minuut of vijftien wijst hij op een smalle doorgang in het hoge gras dat aan weerszijden van de weg groeit.'Zo kunnen we er komen,' zegt hij.'Er loopt daar een pad.'Het pad is ruig, kronkelig en schemerig door de hoge vegetatie en het kreupelhout.De wind slaat het hoge gras tegen Laila's kuiten, terwijl zij en Hamza het bochtige pad beklimmen.Aan beide kanten is er een caleidoscoop aan wilde bloemen die in de wind wiegen, sommige groot met gebogen bloembladeren, andere laag met bladeren als waaiers.Hier en daar steken wat boterbloemen boven het lage struikgewas uit.Laila hoort het gekwetter van zwaluwen boven haar hoofd en het drukke lawaai van sprinkhanen op de grond.Ze lopen zo tweehonderd meter of meer de heuvel op.Dan wordt het pad minder steil en gaat over in een vlakker terrein.Ze staan stil en komen even op adem.Laila veegt haar voorhoofd met haar mouw af en maakt een slaande beweging naar een zwerm muskieten die voor haar gezicht hangt.Hier ziet ze de laag golvende bergen aan de horizon, een paar populieren en tulpenbomen en allerlei wilde struiken waarvan ze de naam niet kent.'Er was hier vroeger een beek,' zegt Hamza lichtelijk buiten adem.'Maar die is al lang opgedroogd.'Hij zegt dat hij op die plek zal wachten.Hij zegt dat zij de droge bedding moet oversteken en in de richting van de bergen moet lopen.'Ik blijf hier wachten,' zegt hij en hij gaat op een rots onder een populier zitten.'Jij gaat alleen verder.''Ik zal niet.''Wees niet ongerust.Neem de tijd.Ga maar, hamshira.'Laila bedankt hem.Ze steekt de bedding over door van de ene steen op de andere te stappen.Ze ziet gebroken limonadeflessen tussen de stenen liggen, roestige blikjes en een beschimmelde metalen houder met een zinken deksel, die half in de grond steekt.Ze loopt in de richting van de bergen, in de richting van de treurwilgen, die ze nu kan zien, de lange, neerhangende takken die met elke windvlaag heen en weer bewegen.Haar hart bonst in haar keel.Ze ziet de treurwilgen staan zoals Mariam beschreven heeft, in een cirkel, met een open plek in het midden.Laila loopt sneller, ze rent nu bijna.Ze kijkt over haar schouder naar achteren en ziet een nietige Hamza met zijn chapan, een uitbarsting van kleuren tegen de bruine boomschorsen.Ze struikelt over een steen en valt bijna, maar herstelt zich.De rest van de weg loopt ze snel, ze heeft de pijpen van haar broek opgetrokken.Ze hijgt als ze de wilgen heeft bereikt.Mariams kolba staat er nog.Als ze naderbij komt ziet ze dat in het enige venster geen glas meer zit en dat de deur weg is.Mariam had ook gewag gemaakt van een kippenren en een tandoor en ook van een wc-huisje, maar Laila kan er geen spoor van ontdekken.Ze staat even stil bij de ingang van de kolba.Ze kan de vliegen binnen horen gonzen.Om binnen te komen moet ze een groot wiebelend spinnenweb ontwijken.Binnen is het halfdonker.Laila's ogen moeten er even aan wennen [ Pobierz całość w formacie PDF ]