[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uiteraard had ze gevonden dat ze hem tot in het absolute liet sterven toen ze die 95C VERHULST mwVerona 17de druk bw v19 24-04-2008 19:21 Pagina 96pullovers voor het eerst weer in de wasmachine deed, iets wat ze zo lang mogelijk had uitgesteld, maar uiteindelijk mocht ze tot haar vreugde vaststellen dat zijn geur de aanvallen van de wasproducten overleefde.Van alle dingen die nog mogelijk waren deed ze dit het liefst: in de zetel, haar neus verstopt achter zijn opstaande kraag, een boek lezen.Na vijf bladzijden vroeg ze zich dan steevast af wat ze zopas gelezen had maar dacht er niet aan terug te bladeren en de draad van het verhaal weer op te nemen.Het was niet zozeer het lezen dat haar veel kon schelen, het was de handeling van het lezen, het feit dat ze daar zat in zijn kleren, als zat ze daar in hem, en dat weer een dag verleden was en zij met hem genoot van de weinige tijd die een mens mag doorbrengen in opperste onnuttigheid.Ook de mannen van Oucwègne die bij haar over de vloer kwamen om een klusje op te knappen zeiden het: Meneer Pottenbakker zit nog altijd in dat huis! Je kan zijn aanwezigheid voelen! Thrillerauteurs die de mensheid in haar behoefte aan angst voorzien zouden dit gegeven aangrijpen om het over geesten en dwaallichten te hebben.Of ze zouden met de stijlfiguren die ze te hunner beschikking hebben iets willen uitleggen wat zijn verklaring vindt in zijn onuitlegbaarheid.Zij kwamen maar al te graag, de mannen van Oucwègne, en grepen de herstelling van lamp of dak of wat dan ook vast als een alibi om hun charmes uit te proberen, het te hebben over de zonde van de eenzaamheid.Telkens dapper in hun voornemens zonk de moed hun in de schoenen wanneer ze dan uiteindelijk in dat huis waren, want weinig wisten zij van de liefde, doch voldoende 96C VERHULST mwVerona 17de druk bw v19 24-04-2008 19:21 Pagina 97om hier te zien dat Mevrouw Verona er nog steeds de intresten van inde.Het waren de nachten, lodig en te lang, die haar een illusie in de weg stonden.Steeds kramakkelachtiger hield dat huis zichzelf nog recht, en ze wist dat het nog spannend zou worden wie er het eerst aan renovatie toe zou zijn, zij of het huis.In bed luisterde ze naar alles wat zich aan de wind gewonnen gaf, een dakpan, een bloempot die met zich liet sollen in de tuin.Maar ook zonder wind; het huis kraakte, als deed het dat uit eigen beweging zoals mensen soms hun vingers kraken, om de gewrichten even los te maken.Had ze op dat ogenblik een verdwaalde hond in huis, dan hoopte ze maar dat die zich thuis zou voelen zoals zij het hem van harte gunde, en de moed had om te blaffen of te grommen naar alles wat hij niet thuis kon brengen in de klankkast van zijn nieuwe omgeving.De periodes waarin ze geen enkele hond een dak aanbood drong het tot haar door dat ze op Meneer Pottenbakker rekende, die uit bed zou stappen, met bonzend hart naar beneden zou gaan, gewoon om vast te stellen dat er geen inbrekers waren, hetgeen hij eigenlijk altijd bij voorbaat had geweten.Haar ontbrak de moed om naar beneden te gaan.En stel dat ze het deed en oog in oog stond met een mens van slechte wil, wat zou dat voor een betere afloop hebben gezorgd? Ontoereikend waren op die ogenblikken haar ideeën omtrent Meneer Pottenbakker zijn aanwezigheid.Hij was dood.Dooddood.En dood was hij wanneer de onweders hun stroboscooplichten op Oucwègne richtten.Zij stond niet machtelozer zonder hem 97C VERHULST mwVerona 17de druk bw v19 24-04-2008 19:21 Pagina 98tegenover zoveel natuurgeweld, haar angst was in geen armen weg te dodijnen, ook niet in de zijne; maar toen hij nog leefde hadden zij er een gewoonte van gemaakt tijdens ieder nachtelijk onweer naar beneden te gaan en zich in de zetel te bedrinken.Ze telden de verwoestende seconden tussen bliksemschicht en donderslag, als bezworen zij daar het stekeblinde fatum mee.Zonder hem vond ze de courage niet naar beneden te gaan, en aan haar honden had ze in zulke gevallen niets.Die kropen weg in de kleinste hoekjes van het huis, begroeven hun kop onder hun poten vanuit een filosofie die niet alleen aan struisvogels zou mogen worden toegeschreven.Deze onweders herinnerden haar eraan dat zij een meisje van het noorden was.Zij die hier in de heuvels waren opgegroeid, waren gewend aan het gekletter dat hier twee keer per jaar nachtmerries schonk aan wie de oorlog nog had meegemaakt.De groten worden aangekondigd met een stilte, de vogels schrapten de fiorituren uit hun partituren en zwegen voorwereldlijk.Van ver zag je de verwoesting komen, het uitspansel spoog kleuren waar geen enkel kind in zijn krijtjesdoos naar greep.Het gerommel schoof op.En finaliter hing de hele wolkenvloot boven het dorp, urenlang, het speelgoed van een daapse god.Het uitspansel, het brulde, om alles wat het ooit is aangedaan en nog zal worden aangedaan.Hoeveel truien van haar man ze ook aantrok, het hielp niet.Tijdens de hevigste onweders had ze soms even overwogen het gezelschap van iemand op te zoeken, ergens aan te kloppen en te zeggen: ‘Praat met mij, drink met mij, tot die razernij voorbij is.’ Maar ze 98C VERHULST mwVerona 17de druk bw v19 24-04-2008 19:21 Pagina 99was bang voor de valse verwachtingen die ze zou losmaken, en voor de lacherigheid van de mannen die zeiden: ‘Je moet denken dat zo’n weerlicht een fotosessie is, en lachen.’ Ruwaards wie het was toegestaan angst te voelen voor de natuur, maar niet om dat openlijk toe te geven.Het meest geïsoleerde huis in een steeds geïsoleerder dorp bewoonde ze.En voor zover men dit kon nagaan was het steeds bewoond geweest door buitenstaanders, mensen van buiten Oucwègne, die het isolement nog romantisch benaderden en dat later afbetaalden met grote happen uit hun verstand.Men herinnerde zich een wereldvreemde, een halve gitaan, die dansend patronen leegschoot op de muren en het plafond toen de waanzin hem in zijn netten kreeg [ Pobierz całość w formacie PDF ]