[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Haar mondhoeken krulden zich wat omhoog.Ik zag de gekte in haar ogen, een psychische storing, die ik nooit eerder in haar blik had gezien.Hoe werd je zo? Jaloers, koelbloedig, moordlustig.En dat om een man?‘Waarom zeg je niets? Wil je Herman echt hebben? Ga je gang, je mag hem hebben.Ik zal hem niet missen.’Ze bleef me glazig aankijken.En nog steeds, die glimlach.Het maakte me ziedend.Nogmaals sloeg ik op haar in met de lijst.Ik sloeg op haar schouder, haar arm, haar gezicht.En nog eens, en nog eens.Ze moest gestopt worden.Nathalie moest uitgeschakeld worden.Ze reageerde niet.Nog steeds niet.Vuile trut.Ze toonde niet eens berouw voor wat ze had gedaan.Het kon haar niets schelen.Een mensenleven, verdomme! Het ging om een mensenleven.Ik voelde een kracht op mijn schouders.Handen, ze trokken me naar achteren.Ik zag dat de glimlach op het gezicht van Nathalie intenser werd.Haar mondhoeken bogen zich steeds meer in een krul.En ze sloot haar ogen.Nog met de gebroken lijst in mijn hand, draaide ik me met een ruk om.Ik zag het betraande gezicht, de hand voor zijn mond en de telefoon in zijn andere hand.Hij keek alleen naar me, schudde zijn hoofd ongelovig.Herman.De laatste keerAlex van GalenHet was donderdagavond.Daan had zich opgesloten in het smalle toilet om even alleen te zijn.Hij probeerde te vergeten wat hem vanavond te wachten stond.De eerste dagen van de week lukte dat meestal nog wel, dan ging hij zo lang mogelijk buiten spelen of zette hij keiharde muziek van The Black Eyed Peas op.Maar het was alsof je iedere dag een stukje verder stikte en op donderdag had hij helemaal geen lucht meer over.Hij boog zich over de wc en gaf over.Zwakkeling.Mietje.Zorg dat mama het niet hoort en veeg die tranen weg.Hij moest sterk zijn nu.Want hij had een plan en hij wist één ding zeker: vanavond zou het de laatste keer zijn.Zijn moeder riep dat het eten koud werd.Hij opende het piepkleine wc-raampje en ademde nog even diep in.De koude lucht sloeg in zijn gezicht.Het was donker en de takken van de boom in de voortuin bogen diep onder de zwiepende windvlagen.Toen hij het raampje weer sloot, kon hij de tv van de buren horen.‘Eet nou eens door.Dit vind je lekker, schatje.’Zijn moeder schoof het bord met macaroni weer naar hem toe.Hij nam een hap, maar zijn mond was te droog.Hij durfde niet naar de andere kant van de tafel te kijken.Hij kreeg het eten niet weggekauwd en moest bijna weer kokhalzen.Stel je niet zo aan.Muppet.Prutser.Ze mochten niets aan hem merken vanavond.Misschien hoefde het niet zover te komen, misschien.‘Moet je vanavond echt weg, mam?’‘Ik kan nou moeilijk meer afzeggen, hè?’‘Love Actually komt op tv.’Hij had het in de tv-gids zien staan.Het was misschien een goed voorteken.De hele dag had hij gehoopt dat ze vanavond te moe was om weg te gaan.Een goeie film was misschien net het zetje dat ze nodig had.Leon grinnikte.‘Love Actually is een jankfilm.’‘Mam vindt van niet.’‘Leon is gewoon bang dat hij zelf ook moet huilen, schat,’ zei zijn moeder.‘Ik vind het heel lief dat je aan me dacht.Maar ik kan ’m altijd nog huren als ik zin heb.Vanavond heb ik mijn vrouwenavond en jullie je mannenavond, toch?’Leon knikte.‘Wij gaan eens lekker trainen, hè vent?’Hij grijnsde naar Daan, die keek snel naar zijn bord.‘Zorg jij dat ie z’n eten opeet?’ vroeg zijn moeder.Ze liep de keuken uit om zich om te kleden.Leon keek hem aan.‘Moet ik je soms voeren?’‘Daar ben ik te oud voor,’ zei Daan.‘Dat zeg jij.’‘Dat zegt mijn vader ook.’‘Maar die is er niet, hè? Of wel?’Daan keek naar zijn bord.Hij voelde iets aan zijn hand likken.Het was Benno, zijn hond, die onder de tafel zat.Daan schoof een hap macaroni naar de rand van het bord en liet hem in zijn handen vallen.Benno likte het op.Leon zag het niet en stond op.Bij de deuropening treuzelde hij even.‘Ik laat het aan jou over of je je eten opeet, oké? Je snapt zelf toch ook wel dat je lichaam gezonde bouwstenen nodig heeft? Of wou je straks in een rolstoel terechtkomen, omdat je te slap bent om te lopen?’‘Als dat zou kunnen.’Zodra hij Leon de trap op hoorde lopen, stond hij op.Hij schoof de hele lading macaroni in de vuilnisbak, pakte een oude krant en propte die erbovenop.Niets meer van te zien.Hij liep zo zachtjes mogelijk naar de gang en ging onder aan de trap staan luisteren.Leon was zich waarschijnlijk aan het omkleden en mama stond zich in de badkamer nog eventjes op te maken.Als hij snel naar boven liep, zou Leon het waarschijnlijk niet horen.Hij sloop de trap op en luisterde weer.De deur van de ouderslaapkamer was dicht.Hij liep de badkamer in.Zijn moeder had een strakke zwarte jurk aan en stond haar lippen te stiften.‘Mam, Jens heeft gevraagd of ik vanavond bij hem mag spelen.’‘Een ander keertje.’‘Ah.’Hij probeerde het zo nonchalant mogelijk te laten klinken.Zo kinderlijk mogelijk.‘Laat me nou even, Daan.Ik ben al te laat.’‘Maar ik wil niet thuisblijven.’Niet janken, nu.Huilebalk.Zakkenwasser.‘Waarom niet? Wat héb je toch?’‘Ik voel me niet lekker.’‘Toch niet weer last van je buik, hè?’Hij schudde nog nee, maar hij wist al wat er ging komen.‘Kan mama nou niet één keer een avondje uit? Jezus.’‘Wat is er?’Leon stond in de deuropening, in zijn trainingsbroek.‘Hij voelt zich weer niet lekker.’‘Echt waar, jongen?’ vroeg Leon bezorgd, terwijl hij door Daans haar woelde.Er ging een elektrische lading door zijn ruggengraat naar zijn hielen, die bijna pijn deed.‘Ik snap dat wel, Jenny.’Zijn moeder keek Daan met een frons aan.Kijk nou wat je doet.Ze is bezorgd.Zacht eitje.Loser.‘Denk je dat ik thuis moet blijven?’ vroeg ze aan Leon.‘Natuurlijk niet.We willen samen toch een gezinnetje worden, Daan? We moeten gewoon nog een beetje aan elkaar wennen [ Pobierz całość w formacie PDF ]