[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.OkaÂzja w poÂÅ‚Ä…ÂczeÂniu z moim poÂmyÂÅ›lunÂkiem i żyÂcie idzie mi z pÅ‚atÂka jak trza.– I jak bÄ™Âdziesz wteÂdy żyÅ‚?– PoÂciÄ…ÂgnÄ™ daÂlej w tym styÂlu, albo jeszÂcze barÂdziej soÂbie wszystÂko uÅ‚aÂtwiÄ™.BÄ™dÄ™ choÂlerÂnie akÂtywÂny.– I niÂgÂdy nie bÄ™Âdziesz miaÅ‚ na nic czaÂsu.– A na co czas faÂceÂtoÂwi taÂkieÂmu jak ja… Na grzÄ…dÂkÄ™ tuÂliÂpaÂnów?– Tobi, ty chyÂba naÂprawÂdÄ™ nie luÂbisz ze mnÄ… gaÂdać.– LuÂbiÄ™.JeÂsteÅ› miÅ‚a lala i masz doÂbrze pod suÂfiÂtem.Za wyÂjÄ…tÂkiem paru faÂnaÂbeÂrii.– A ja? Czy ja też jeÂstem miÅ‚a lala? – spyÂtaÂÅ‚a pani CopÂperÂfield.– JaÂsne.WszystÂkie jeÂsteÂÅ›cie miÅ‚e lale.– MyÂÅ›lÄ™, CopÂperÂfield, że wÅ‚aÂÅ›nie zoÂstaÂÅ‚yÂÅ›my obÂraÂżoÂne – rzeÂkÅ‚a PaÂciÂfiÂca, wstaÂjÄ…c z miejÂsca.Lecz kieÂdy pani CopÂperÂfield zaÂczÄ™ÂÅ‚a z udaÂwaÂnym gnieÂwem maÂszeÂroÂwać w kieÂrunÂku drzwi, PaÂciÂfiÂca miaÂÅ‚a już co inÂneÂgo w gÅ‚oÂwie i pani CopÂperÂfield znaÂlaÂzÅ‚a siÄ™ w Å›mieszÂnej syÂtuÂacji wyÂkoÂnawÂcy bez puÂbliczÂnoÂÅ›ci.Z poÂwroÂtem staÂnÄ™ÂÅ‚a wiÄ™c przy baÂrze.– PoÂsÅ‚uÂchaj – móÂwiÂÅ‚a PaÂciÂfiÂca – idź na górÄ™, zaÂstuÂkaj do pani QuÂill i poÂwiedz, że pan Tobi goÂrÄ…Âco chce jÄ… poÂznać.TylÂko nie mów, że przyÂsyÂÅ‚a ciÄ™ PaÂciÂfiÂca.Ona i tak siÄ™ doÂmyÂÅ›li, a bÄ™Âdzie jej Å‚aÂtwiej przyjść, kieÂdy nic nie poÂwiesz.Z prawÂdziÂwÄ… rozÂkoÂszÄ… zejÂdzie na dół.DajÄ™ gÅ‚oÂwÄ™, jakÂby byÅ‚a mojÄ… matÂkÄ….– Z najÂwiÄ™kÂszÄ… raÂdoÂÅ›ciÄ…, PaÂciÂfiÂko – rzeÂkÅ‚a pani CopÂperÂfield i wyÂfruÂnÄ™ÂÅ‚a z baru.KieÂdy zjaÂwiÂÅ‚a siÄ™ u pani QuÂill, ta wÅ‚aÂÅ›nie roÂbiÂÅ‚a poÂrzÄ…Âdek w najÂwyżÂszej szuÂflaÂdzie kreÂdenÂsu.W poÂkoÂju byÅ‚o barÂdzo ciÂcho i goÂrÄ…Âco.– Nie mam serÂca wyÂrzuÂcać tych wszystÂkich rzeÂczy – poÂwieÂdziaÂÅ‚a pani QuÂill, odÂwraÂcaÂjÄ…c siÄ™ i przyÂgÅ‚aÂdzaÂjÄ…c fryÂzuÂrÄ™.– ChyÂba muÂsiaÂÅ‚aÅ› spoÂtkać przyÂnajÂmniej pół CoÂlon – doÂdaÂÅ‚a ze smutÂkiem, przyÂglÄ…ÂdaÂjÄ…c siÄ™ pÅ‚oÂmienÂneÂmu obÂliÂczu pani CopÂperÂfield.– ByÂnajÂmniej, a czy nie zeÂszÅ‚aÂbyÅ› na dół? Å»eby poÂznać pana ToÂbieÂgo?– A kto to jest pan Tobi, najÂdrożÂsza?– Och, proÂszÄ™, zejdź.Zejdź choćÂby tylÂko dla mnie.– Ależ zejÂdÄ™, moja droÂga, tylÂko zeÂchciej usiąść i chwiÂlÄ™ poÂczeÂkać, a ja tymÂczaÂsem wÅ‚oÂżę coÅ› lepÂszeÂgo.Pani CopÂperÂfield usiaÂdÅ‚a.MiaÂÅ‚a zaÂwroÂty gÅ‚oÂwy.Pani QuÂill wyÂjÄ™ÂÅ‚a z szaÂfy dÅ‚uÂgÄ… sukÂniÄ™ z czarÂneÂgo jeÂdwaÂbiu.WciÄ…ÂgnÄ™ÂÅ‚a jÄ… przez gÅ‚oÂwÄ™ i wyÂdoÂbyÂÅ‚a z kaÂsetÂki kilÂka sznuÂrów czarÂnych koÂraÂli oraz broszÂkÄ™ z kaÂmeÄ….StaÂranÂnie upuÂdroÂwaÂÅ‚a twarz i wpiÄ™ÂÅ‚a jeszÂcze kilÂka szpiÂlek we wÅ‚oÂsy.– MyÂÅ›lÄ™, że daÂruÂjÄ™ soÂbie kÄ…Âpiel – poÂwieÂdziaÂÅ‚a, skoÅ„ÂczywÂszy z przyÂgoÂtoÂwaÂniaÂmi.– Czy jeÂsteÅ› naÂprawÂdÄ™ pewÂna, że poÂwinÂnam spoÂtkać siÄ™ z tym paÂnem ToÂbim, czy może.uwaÂżasz, że jaÂkiÅ› inny wieÂczór byÅ‚Âby lepÂszy?Pani CopÂperÂfield chwyÂciÂÅ‚a za rÄ™kÄ™ paÂniÄ… QuÂill i poÂciÄ…ÂgnÄ™ÂÅ‚a za sobÄ… na koÂryÂtarz.WejÂÅ›cie pani QuÂill do baru odÂznaÂczaÂÅ‚o siÄ™ nieÂbyÂwaÂÅ‚ym wdziÄ™Âkiem i dysÂtynkÂcjÄ….Rana, któÂrÄ… zaÂdaÅ‚ jej najÂmilÂszy, zaÂczyÂnaÂÅ‚a już koÂrzystÂnie proÂcenÂtoÂwać.– NajÂdrożÂsza – móÂwiÂÅ‚a ciÂcho pani QuÂill – teÂraz poÂwiedz mi, któÂry to pan Tobi.– SieÂdzi tam, obok PaÂciÂfiÂki – odÂpoÂwieÂdziaÂÅ‚a pani CopÂperÂfield z waÂhaÂniem, poÂnieÂważ baÅ‚a siÄ™, że pani QuÂill uzna ToÂbieÂgo za komÂpletÂne zero i odÂpÅ‚yÂnie.– WiÂdzÄ™.DżenÂtelÂmen przy koÂÅ›ci.– Nie toÂleÂruÂjesz gruÂbaÂsów?– NiÂgÂdy nie oceÂniam luÂdzi po ich ciaÂÅ‚ach.NaÂwet jako mÅ‚oÂda dziewÂczyÂna oceÂniaÂÅ‚am mężÂczyzn po umyÂsÅ‚ach.A że miaÂÅ‚am raÂcjÄ™, wiÂdzÄ™ doÂskoÂnaÂle teÂraz, bÄ™ÂdÄ…c koÂbieÂtÄ… w Å›redÂnim wieÂku.– A ja od zaÂwsze byÂÅ‚am wielÂbiÂcielÂkÄ… ciaÅ‚ – móÂwiÂÅ‚a pani CopÂperÂfield – co nie znaÂczy, że zaÂkoÂchuÂjÄ™ siÄ™ w luÂdziach z poÂwoÂdu cieÂleÂsneÂgo piÄ™kÂna.ByÂwaÂÅ‚o, że poÂdoÂbaÂÅ‚y mi siÄ™ ciaÂÅ‚a straszÂne.PoÂdejdźÂmy do pana ToÂbieÂgo.Na wiÂdok pani QuÂill Tobi wstaÅ‚ i Å›ciÄ…ÂgnÄ…Å‚ kaÂpeÂlusz.– ProÂszÄ™ usiąść tuÂtaj z nami i czeÂgo siÄ™ naÂpiÂjeÂmy.– Niech siÄ™ roÂzejÂrzÄ™, mÅ‚oÂdy czÅ‚oÂwieÂku.Niech siÄ™ roÂzejÂrzÄ™.– Pani jest wÅ‚aÂÅ›ciÂcielÂkÄ…, prawÂda? – poÂwieÂdziaÅ‚ Tobi z zaÂfraÂsoÂwaÂnÄ… minÄ….– Tak, tak – móÂwiÂÅ‚a pani QuÂill gÅ‚oÂsem bez wyÂraÂzu, wpaÂtruÂjÄ…c siÄ™ w czuÂbek gÅ‚oÂwy PaÂciÂfiÂki.– TylÂko nie pij za dużo, PaÂciÂfiÂko.MuÂszÄ™ na cieÂbie uwaÂżać.– ProÂszÄ™ siÄ™ nie marÂtwić, pani QuÂill.Przez tyle lat raÂdziÂÅ‚am soÂbie sama.– ObÂróÂciÂÅ‚a siÄ™ do Lou i uroÂczyÂÅ›cie stwierÂdziÂÅ‚a: – PiÄ™tÂnaÂÅ›cie.– PaÂciÂfiÂka byÅ‚a doÂskoÂnaÂle naÂtuÂralÂna.ZaÂchoÂwyÂwaÂÅ‚a siÄ™ tak, jakÂby poÂmiÄ™Âdzy niÄ… a paÂniÄ… QuÂill nic nie zaÂszÅ‚o.Pani CopÂperÂfield byÅ‚a w siódÂmym nieÂbie.ObÂjÄ™ÂÅ‚a w taÂlii paÂniÄ… QuÂill i przyÂtuÂliÂÅ‚a barÂdzo mocÂno.– Tyle szczÄ™ÂÅ›cia dziÄ™Âki wam – rzeÂkÅ‚a – tyle szczÄ™ÂÅ›cia.Tobi uÅ›miechÂnÄ…Å‚ siÄ™.– CieÂszy siÄ™ dziewÂczyÂna, pani QuÂill.Nie weźÂmie soÂbie pani drinÂka?– Tak.WeÂzmÄ™ gin, proÂszÄ™ pana.Jak mi smutÂno, kieÂdy poÂmyÂÅ›lÄ™, że dziÂsiejÂsze dziewÂczÄ™Âta opuszÂczaÂjÄ… roÂdzinÂny dom w tak mÅ‚oÂdym wieÂku.Ja miaÂÅ‚am dom i matÂkÄ™, sioÂstry i braÂci aż do dwuÂdzieÂsteÂgo szóÂsteÂgo roku żyÂcia.A przeÂcież drżaÂÅ‚am jak struÂchlaÂÅ‚y króÂlik, kieÂdy braÂÅ‚am Å›lub.ZuÂpeÅ‚Ânie jakÂbym wyÂruÂszaÂÅ‚a w szeÂroÂki Å›wiat
[ Pobierz całość w formacie PDF ]