[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hij had zijn kasteel gebouwd, als voorhoede van de beschaving, op een uitgestrekt, ruig stuk land en als teken aan de gewone mensen om hem heen dat er een echte lord onder hen vertoefde.Hij had hard gewerkt om Kilmarnock een naam te geven die macht en invloed betekende, een naam die de gewone man trots zou maken bij hem in de buurt te wonen; dat geloofde Colin stellig.Een naam die moest worden voortgezet.Hij nam Judds hand in de zijne en nam de jongen mee naar de tent met verfrissingen.Colin torende boven de bedienden en stalknechts uit, een lange, aristocratische man die elegant was gekleed.Hij had een zwarte trui met kabelsteek aan, een tweed jasje en stevige broek, waarvan de pijpen in zijn glimmende, zwarte laarzen waren gestopt.Er was geen stofje op Colin MacGregor te bekennen, geen modder; niets deed afbreuk aan zijn volmaakte verschijning.Hij liet het beheer van het station over aan zijn rentmeesters en hield zichzelf alleen bezig met activiteiten die geschikt waren voor een heer.Hij nam van een van de stalknechts een glas whiskey aan en draaide zich om.Zijn opzichter, Locky McBean, kwam aanrijden, nam zijn hoed af en draaide die rond in zijn handen.Colin was niet bijster op de man gesteld, maar hij was nodig en deed wat hem werd gezegd, zonder veel vragen te stellen.‘Ik vrees dat ik slecht nieuws voor u heb, meneer MacGregor,’ zei hij.‘Het gaat om Jacko Jackson.’‘En? Wat is er aan de hand?’Locky’s ogen dwaalden even af naar de flessen met sterke drank, maar kwamen toen weer terug bij zijn werkgever.‘Jacko’s schapen hebben inderdaad schurft en hij zal dit jaar geen wolopbrengst hebben.’ Locky keek weer naar de flessen en likte zijn lippen af.‘En?’ zei Colin.Hij wist dat andere schapenfokkers, zoals Westbrook en Frank Downs, met hun arbeiders op het station dronken en ook andere vrijheid in manieren toestonden, maar hij dronk niet met zijn opzichter.‘Ga door,’ zei hij.‘Wat is er met Jacko?’‘Hij heeft het afgewezen — uw aanbod voor een lening.’Colin zei: 'Hoe kan hij dat doen? Geen enkele bank in de hele kolonie zal hem één cent willen lenen.'Tja, meneer, het schijnt dat Hugh Westbrook dat wél doet.Jacko heeft geld van Westbrook gekregen.’Colins gezicht kreeg een woedende trek.Toen Westbrook bijna twaalf jaar geleden voor het eerst in het district was opgedoken, hadden Colin MacGregor en de andere schapenfokkers nooit gedacht dat hij het zou bolwerken.Maar Westbrook had hen niet alleen verrast door op de been te blijven, maar door zelfs een succes te maken van een stuk land dat tot nu toe alleen om pech bekend had gestaan.Nu was Merinda aan het uitgroeien tot een welvarend en begeerlijk station en nam een van de beste stukken land langs de rivier in beslag, waar uitstekend gras groeide en veel bronnen waren.Het was oneerlijk, vond Colin, dat het Westbrook zo goed ging terwijl Christina koud in haar graf lag.‘Goed,’ zei Colin en stuurde de opzichter weg.Hij staarde in zijn whiskey keek op en zag dat iemand over de vlakte aan kwam rijden.Een vrouw.Ze reed niet opeen dameszadel, maar op de manier waarop mannen reden en dat kon maar één vrouw zijn: Pauline Downs.Colin vermoedde dat Pauline zichzelf beschouwde als een geschikte kandidate om te fungeren als de volgende mevrouw MacGregor.Hij dacht aan de laatste keer dat hij een bezoek had gebracht aan Lismore om met haar te spreken over een stuk bosgrond van tweeduizend hectaren, dat aan de zuidelijke voet van de bergen lag.Het was een stuk grond dat al drieëndertig jaar eigendom van de familie Downs was geweest, al sinds de oude Downs het had gekocht toen hij in 1840 was begonnen in het westelijk district zijn domein uit te zetten.De meeste mannen beschouwden het als nutteloos, omdat het niet geschikt was als weidegrond, want er was een slechte watervoorziening en er konden dus geen granen of andere produkten op worden verbouwd.Maar het had één ding in zijn voordeel dat het voor Colin van grote waarde maakte: het strekte zich uit langs de noordgrens van Merinda.Colin dacht eraan hoe enthousiast Pauline hem aanvankelijk had begroet, haar liefste maniertjes en trucjes op hem had uitgeprobeerd en hoe haar optreden bruusk was veranderd toen hij haar had verteld wat het doel van zijn komst was.Pauline deed ijzig en had Colin meegedeeld dat ze niet wist of haar broer wel wilde verkopen, en dat ze ook helemaal niet wist of zij dat aan hem wilde vragen.Colin had korte tijd overwogen of hij Pauline ten huwelijk zou vragen, maar nadat hij haar karakter beter had leren kennen die hang naar onafhankelijkheid, die felle ideeën om alles beter te doen dan anderen had hij besloten dat dat een fout zou zijn.Colin wenste niet zozeer een vrouw en partner als wel een moeder voor zijn kinderen, maar hij wilde van tevoren zeker weten dat de volgende mevrouw MacGregor meegaand, onderworpen en vruchtbaar zou zijn.Het was vooral belangrijk dat ze geen eisen aan hem stelde en dat ze — buiten de slaapkamer en de kinderkamer — weinig met elkaar te maken zouden hebben.Pauline Downs voldeed niet aan dat beeld.‘Goedendag, meneer MacGregor,’ zei ze, toen ze dichterbij kwam.‘Ik hoop dat ik niet stoor?’ Ze keek naar Colin, die daar in volle lengte en kaarsrecht in de zonneschijn stond.Zijn zwarte haren woeien zachtjes heen en weer in het ochtendbriesje en ze merkte verbaasd op dat er een vlaag van seksueel verlangen door haar heen ging.‘U stoort helemaal niet, juffrouw Downs.Ik ben net bezig het land een beetje te ontdoen van al het ongedierte.Doet u mee? Ik heb enkele geweren extra meegebracht.’‘Geweren zijn onnodig,’ zei ze, en wees naar de boog die ze over haar zadel had bevestigd.‘Kom nu, juffrouw Downs,’ zei Colin.‘Pijlen en boog zijn niet de wapens voor een echte jacht!’‘Ik kan alles met een pijl raken dat u met een kogel treft.’Hij glimlachte.‘Goed dan.Wat zou u zeggen van die boom daar’? Zo ongeveer dertig meter ver weg, denkt u niet? Kan uw pijl die raken?’Colin keek toe terwijl ze van haar paard kwam, een pijl uitzocht en haar boog richtte.De manier waarop ze daar in het ochtendzonlicht stond, met een lange japon met een nauw lijfje aan en een wijde rok, haar volle boezem als tegenwicht gebruikend voor haar queue de Paris, met een hoed met veren op haar platina krullen, haar linkerhand voor zich langs om de handboog vast te houden en haar rechterhand teruggetrokken achter haar oor terwijl ze richtte [ Pobierz całość w formacie PDF ]