[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niepotrzebne mieszanie się w cudze sprawy, zaprzątanie nimi myśli i czasu oddala nas od Boga, który jest Prawdą i Pokojem.Jakże jasne są pouczenia Ducha Świętego pod tym względem: „niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego” (Ef 4, 25).Ojciec szuka prawdziwych czcicieli, „potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (J 4, 24).Ponieważ, jak uczy Kościół, pokora jest prawdą i tylko pokornym, a więc żyjącym w prawdzie, Bóg raczy objawiać swą mądrość.Mądrzy w pojęciu świata nie są zdolni przyjąć prawdy Bożej.Trzeba być maluczkimi i wciąż się umniejszać, aż do zniknięcia sprzed własnych oczu, aby dorosnąć do tego, by mądrość Boża mogła się w nas objawić, abyśmy byli „uświęceni w prawdzie” (J 17, 19).Prawość duszy wymaga rzetelności w postępowaniu.Nie wolno nam przywłaszczać sobie tego, co jest cudze, choćby chodziło tylko o fotografie czy znaczki pocztowe.Trzeba też szanować rzeczy pożyczone: nie gubić, nie niszczyć, oddawać w porę, nie czekając na tak przykre dla obu stron upominanie się.Nie obiecywać tego, czego się nie dotrzyma, być słownym i punktualnym, aby nie narażać nikogo na czekanie, na niepotrzebną stratę czasu.Brak troski o to pod pozorem, że chodzi o drobiazgi, dowodzi jakiegoś nieładu w duszy i jest choćby podświadomym lekceważeniem, które nie da się pogodzić z miłością bliźniego.Źródłem wieczystej mądrości jest sam Bóg.Tę Bożą mądrość łatwo spostrzegają ci, którzy ją miłują.Jest ona w każdym prawym człowieku, a dochodzi do pełni rozkwitu w duszach obdarowanych darem mądrości i współpracujących z nim pod opieką macierzyńskiego Serca Maryi, którą Kościół tak pięknie nazywa„Stolicą Mądrości”.Pod wpływem daru mądrości dusza kocha to, co Bóg kocha; pragnie dla siebie tego, co Bóg pragnie jej dać; nie oburza się na nic i na nikogo, bo to, co Bóg daje, jest dla niej najlepsze; ogarnia szerokie horyzonty i myśli kategoriami Bożymi.Dar mądrości przedziwnie harmonizuje pojęcia, sądy i pragnienia człowieka z wolą Bożą.Dusza poddana temu darowi ocenia wszelkie zdarzenia z Bożego punktu widzenia, w świetle nadprzyrodzonej mądrości; to zapewnia pokój.Pokój jest konieczny do normalnego rozwoju jednostek, rodzin i narodów.Dlatego wszelkie działanie Boże zmierza do przywrócenia pokoju: zarówno święte dzieło Odkupienia, jak i działanie Boże w duszach.„Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam.Nie tak jak daje świat, Ja wam daję” (J 14, 27) - obiecuje Zbawiciel tym, którzy się do Niego zwracają z dobrą wolą.„Dusza, która nie dąży do czystości odpowiednio do swego uzdolnienia, nigdy nie osiąga prawdziwego pokoju i zadowolenia”1.Aby dusza żyła w pokoju, musi pracować nad nabyciem tej czystości myśli, intencji i uczuć, jakiej Bóg od niej wymaga, a dopóki trwa stan targowania się z wymaganiami Bożymi, musi panować w sumieniu rozterka.Trzeba nam korzystać w pełni z tego pokoju Bożego, który jest nam tak hojnie dany przez naukę Pana Jezusa i przez sakramenty święte, a w szczególności w każdej Komunii świętej.Wzrasta on w nas, gdy dbamy o pokój w duszy, pracując nad uspokojeniem naszej wyobraźni, uczuć i działalności zewnętrznej, gdy odsuwamy wszelkie przyczyny niepokoju, jak narażanie się na pokusy, i działanie pod wpływem nieroztropnej gorliwości, która bardziej pilnuje drugich niż siebie, itp.„Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi” (Rz 12, 18).Zachowanie pokoju wymaga wielkiej czujności w postępowaniu, w słowach, w opanowaniu nerwów i wyobraźni.Gdy wola człowieka szczerze przyjmuje wolę Bożą za swoją i wiernie trwa w jej umiłowaniu, ustająniepokoje płynące z małodusznego przeciwstawiania naszej woli świętym zrządzeniom woli Bożej.Dusza przestaje się lękać i szarpać w poczuciu własnej nędzy, bo ufa Bogu, a nie sobie.Rozumie, że jedynie konieczna i skuteczna jest Boża interwencja, więc opada z niej wszelkie gorączkowanie się i niecierpliwość.Dusza obdarzona pokojem Bożym wnosi błogosławieństwo pokoju w swoje otoczenie i promienieje pokojem.Buduje pomosty między zwaśnionymi, wpływa kojąco samą swą obecnością, umie delikatnie uniknąć niepotrzebnych zadrażnień, naprawić niezgrabne postępki innych, wytłumaczyć i rozbroić.„Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9).Na duszę żyjącą pokojem Bóg zlewa bez przeszkody swoje obfite łaski.„Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę” (Iz 66, 12), bo hojność Boża stokrotnie wynagradza wysiłki człowieka.Gdy dusza współpracująca z darem mądrości dba o pokój Boży dla siebie i dla drugich, wówczas wśród zgiełku i występków świata Pan sam może odpocząć w jej przybytku i już tu, na ziemi, stanie się jej nagrodą.** *Zbawiciel z boską prostotą uczy nas tej drogi, która wiedzie do pokoju duszy, aby mogła się ona stać dla samego Boga miejscem odpocznienia, a dla bliźnich oparciem i ukojeniem: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11, 29).Dar mądrości usprawnia nas do coraz gorliwszego naśladowania Serca Jezusa, na czym polega cała doskonałość człowieka.Serce Jezusa, ICsięcia Pokoju, jest najmilszym mieszkaniem Ducha Świętego, Jego Najświętszym Przybytkiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]