[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Maar Bruce exploiteerde nooit zijn mannelijkheid, en alhoewel zijn klassiekers neigen naar het verheerlijken van de mannelijke ervaring, heeft hij evenveel tijd besteed aan het nadenken over zijn eigen mannelijkheid.Op deze manier is Springsteen nooit een buitensporig geile artiest geweest en je noemt hem niet echt een sexy ster, zeker niet in vergelijking met een Steven Tyler, Marvin Gaye en Kid Rock.Alhoewel hij het geluk heeft gevonden bij achtergrondzangeres Patti Scialfa, doet zijn modus operandi in de wereld van de liefde mij altijd denken aan Enzo Ferrari toen hij zei: 'Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat als een man tegen een vrouw zegt dat hij van haar houdt, hij eigenlijk bedoelt dat hij naar haar verlangt.De enige echte liefde die in deze wereld mogelijk is, is die van een vader voor zijn zoon.' Springsteen is altijd een familieman geweest, zelfs voordat hij er zelf een werd, en zijn plattelandswaarden waren door en door Norman Rockwell.Hij heeft altijd meer mannelijke fans gehad.Hij sprak bovendien zowel jongens aan die per se ouder wilden zijn als mannen die wensten dat ze jonger waren.Net als de jongens in het boek L'étranger van Camus (een andere puberpassie van jongens), die met een namaakloopje uit de bioscoop kwamen nadat ze een western hadden gezien, zorgden nummers als 'Thunder Road' ervoor dat mannen in een Golf gti dachten dat ze in een opgetunede Thunderbird reden en dat werknemers van een copyshop droomden dat ze over Route 66 scheurden.Voor mij persoonlijk duurde het jaren voordat ik de klik met Springsteen kreeg.Ik was opgegroeid met een dieet van glamrock, punk en Frank Sinatra en de overdreven pompeuze ijdelheid kwam op mij stom over (hoe kon een schooljongen uit de Home Counties zich identificeren met een staalwerker met liefdesverdriet of een Vïetnamveteraan?).Maar toen ik later naar Amerika ging, bleek het allemaal perfect uit te komen.De ruimte.De lucht.De open wegen.Een groot land vereist grootse muziek en dat is precies de muziek die Bruce Springsteen maakte.Episch.Beeldend.Onbeschaamd onironisch.In tegenstelling tot veel Britse popsterren (Ray Davies, David Bowie, Pete Shelley, Morrissey enzovoort) was Springsteen een man die zijn gevoelens allemaal toonde.Daar waar punk de alledaagsheid van het stedelijke leven van de lage middenklasse verheerlijkte, hielp Bruce mij eraan te ontsnappen.Bruce zong altijd over 'snelwegen met opstoppingen van gebroken helden die een laatste krachttoer probeerden uit te halen', terwijl ik alleen maar naar de slijterij reed.In 1987 deed Springsteen een poging om aan zijn eigen omgeving te ontkomen en de mythe te ontkrachten waaraan hij zo lang had gewerkt om op te bouwen.Hij deed dat met het uitbrengen van het bewust bescheiden Tunnel of love, waarmee hij zich distantieerde van zijn enorme schare fans (als Bob Dylan zijn imago kon afbreken, dan kon Springsteen dat zeker).De foto op de hoes versterkte het effect.Zijn sombere zwarte pak en fletse, belachelijke veterdas gaven hem het uiterlijk van een manager van een of andere verafgelegen mobiele cocktail-en-enchiladatoko in het middenwesten, in plaats van een op en top rockgod (hij zag eruit alsof hij uit Paris Texas rechtstreeks Miami Vice was binnengelopen).Letterlijk en figuurlijk waren de hemdsmouwen weer terug, het revisionisme maakte van de superster een aan zichzelf twijfelende nietszeggende man (de plaat is intens intiem, het is zijn meest persoonlijke werk, een 'scheidingsplaat' over zijn mislukte huwelijk met Julianne Phillips).Tegenwoordig lijken de meeste rocksterren de bulk van hun inspiratie kwijt te zijn na de tweede cd, maar bij Bruce duurde dat twintig jaar, toen hij verhuisde naar de westkust na bijna zijn hele leven in New Yersey te hebben gewoond.Hij richtte de beroemde E Street Band op, trouwde opnieuw, kreeg een hoop kinderen en begon met het schrijven van liedjes over tv-kijken ('57 Channels (and nothin' on')).Hij ruilde de lompe roze Cadillac in voor een herenhuis in Beverly Hills ter waarde van veertien miljoen dollar, parkeerde de beschadigde Chevy uit 1969 voor de dubbele garage, hing zijn cowboylaarzen op en trok zich terug voor een avond met zijn vrouw en een paar flessen Californische chardonnay.Hij deed zich ook te goed aan zelfparodie: rondspringen op het podium met het uiterlijk van een zwerver van Rodeo Drive in strak geperste jeans, zigeunershirt en laarzen met sporen; een rijke man in de outfit van een arme man.Het idee 'Bruce Springsteen' werd behoorlijk waardeloos, en voor mannen boven een bepaalde leeftijd werd hij een stiekem pleziertje, net als het op en neer springen bij een reünieoptreden van Sham 69.Tijdens de jaren 90 maakte hij de lange, langzame weg terug uit de wildernis.Eerst kwam 'Streets of Philadelphia' (waarvoor hij een Oscar kreeg), vervolgens het door de critici erg goed ontvangen maar moeilijkste album uit zijn carrière, The ghost of Tom Joad uit 1995.Het is een sombere, akoestische cd vol met delicatessen in de stijl van John Steinbeck en Woody Guthrie, ongezoet en zonder kunstmatige kleurstoffen.Er werden in Engeland zo'n 120.000 exemplaren van verkocht, ongeveer een tiende van Born in the usa (ik vind de plaat vreselijk, nog steeds).Het bereiken van de middelbare leeftijd werd vier jaar later gevierd met een van alle toeters en bellen voorziene reünietour met de E Street Band, samen met de release van Tracks, een box met vier cd's van hoofdzakelijk afgekeurd materiaal.Daar werd weer een samenvatting van uitgebracht, 18 Tracks.Hierop stond een bewerkte versie van 'The promise', een nummer dat hij voor Darkness on the edge oftown had geschreven en opgenomen, maar dat twintig jaar op de plank was blijven liggen totdat hij besloot wat ermee moest gebeuren.Door sommigen wordt het beschouwd als het beste nummer dat hij ooit heeft geschreven en de trieste romantiek ervan ('two-bit bars', 'broken spirits' en 'broken cars', kunt u nog meer clichés uit uw mouw toveren, meneer Springsteen?) was een geheugensteuntje voor de fans dat hij als de beste de Amerikaanse pulpervaring bij elkaar kon voegen.Het kan een roddel van mijn kant zijn, maar ik vind nog steeds dat het beste nummer van Springsteen eigenlijk is geschreven door Tom Waits.Het gaat om 'Jersey girl' dat op Live/1975-85 staat, en vergeet ook niet dat het beste nummer van The Eagles ook al door Waits is geschreven,'01'55' van On the border.Toen in 2002 werd aangekondigd dat Springsteen voor het eerst sinds Born in the usa een nieuwe cd met de E Street Band zou gaan opnemen, werd dat met 'gemengde gevoelens' (lees: negatief) ontvangen.Sommigen zeiden dat Springsteen alleen maar een auto-ongeluk nodig had om zijn muze terug te vinden, maar uiteindelijk was het de aanval op de Twin Towers en alles wat daarna gebeurde.Met uitzondering van een vuistvol vreselijke, met nepdiamanten overladen countrynummers, had de popcultuur tot aan The rising geworsteld met de vraag hoe ze op terroristische aanslagen moesten reageren, alsof het gebeuren zelf op de een of andere manier onaantastbaar was.Het was dus misschien alleen maar vanzelfsprekend dat de veruit beste verteller van de 'grandioze' gewone ervaringen van de rock zelf het heft in handen moest nemen.Voor wat het waard is, The rising is een erg goede cd, waarschijnlijk de beste sinds Tunnel of love en zeker met meer bezieling (hij bevat meer energie en passie dan tien cd's van Starsailor).Ironisch genoeg staan er ook twee van de beste vakantieplaten op die je ooit zult horen,'Waiting on a sunny day' en 'Let's be friends'.De Bruce Springsteen van de 21e eeuw is veel rijper dan hij kon zijn, en veel behoedzamer over de geldigheid van de rockmythe.De portretten van Annie Leibowitz en de Messiasachtige poses kunnen dan wel voorbij zijn, maar zijn geloof in de bevrijdende kracht van popmuziek blijft absoluut.Met name als bij die bevrijding op de een of andere manier een grote Amerikaanse auto hoort [ Pobierz całość w formacie PDF ]