[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.EuÂgeÂniusz zÅ‚oÂżyÅ‚ ukÅ‚on i cofÂnÄ…Å‚ siÄ™ zduÂmioÂny, odÂgaÂduÂjÄ…c, jak straszÂliÂwie hraÂbiÂna cierÂpiaÂÅ‚a w tej chwiÂli.Z moÂwy paÂna de ReÂstaud poÂjÄ…Å‚, że usiÂÅ‚oÂwaÂnie jeÂgo byÂÅ‚o daÂremÂne i że AnaÂstaÂzja nie byÂÅ‚a już swoÂbodÂna.PoÂÅ›pieÂszyÅ‚ z koÂlei do paÂni de NuÂcinÂgen, któÂrÄ… znaÂlazÅ‚ w łóżÂku.— JeÂstem cierÂpiÄ…Âca, biedÂny mój przyÂjaÂcieÂlu — poÂwieÂdziaÂÅ‚a DelÂfiÂna.— ZaÂziÄ™ÂbiÂÅ‚am siÄ™ przy wyjÂÅ›ciu z baÂlu i obaÂwiam siÄ™, czy nie doÂstaÂÅ‚am kaÂtaÂru pÅ‚uc.CzeÂkam dokÂtoÂra.— ChoćÂbyÅ› paÂni staÂÅ‚a jedÂnÄ… noÂgÄ… w groÂbie, to i tak poÂwinÂna byÅ› zaÂwlec siÄ™ do ojÂca.On woÂÅ‚a cieÂbie, paÂni! ZaÂpoÂmniaÂÅ‚aÂbyÅ› pewÂnie o swym cierÂpieÂniu, gdyÂbyÅ› moÂgÅ‚a sÅ‚yÂszeć najÂsÅ‚abÂszy krzyk jeÂgo.— EuÂgeÂniuÂszu, ojÂciec mój nie jest moÂże tak choÂry, jak ty móÂwisz; ale chcÄ™ być w twych oczach bez zaÂrzuÂtu i poÂstÄ…ÂpiÄ™ weÂdÅ‚ug twej woÂli.Wiem, że ojÂciec umarÅ‚Âby sam ze zmarÂtwieÂnia, gdyÂbym ja, wyÂszedÅ‚Âszy z doÂmu, naÂraÂziÂÅ‚a siÄ™ na Å›mierÂtelÂnÄ… choÂroÂbÄ™.PoÂmiÂmo to pójÂdÄ™, tylÂko muÂszÄ™ zoÂbaÂczyć siÄ™ wpierw z dokÂtoÂrem.Ach! DlaÂczeÂgóż to nie masz zeÂgarÂka? — zaÂpyÂtaÂÅ‚a — wiÂdzÄ…c, że na pierÂsi EuÂgeÂniuÂsza nie ma zÅ‚oÂteÂgo Å‚aÅ„ÂcuszÂka.EuÂgeÂniusz siÄ™ zaÂruÂmieÂniÅ‚.— EuÂgeÂniuÂszu! EuÂgeÂniuÂszu! JeÂżeÂliÅ› go już sprzeÂdaÅ‚ lub zguÂbiÅ‚.o! To byÂÅ‚oÂby barÂdzo nieÂdoÂbrze.StuÂdent poÂchyÂliÅ‚ siÄ™ nad łóżÂkiem DelÂfiÂny i szepÂnÄ…Å‚ jej do ucha:— Chcesz wieÂdzieć? doÂbrze wiÄ™c, sÅ‚uÂchaj! OjÂciec twój nie ma za co kuÂpić soÂbie caÂÅ‚uÂnu, w któÂry go dziÅ› jeszÂcze uwiÂnÄ….ZaÂstaÂwiÂÅ‚em twój zeÂgaÂrek, bom nie miaÅ‚ już nic wiÄ™Âcej.DelÂfiÂna wyÂskoÂczyÂÅ‚a naÂgle z łóżÂka i poÂbieÂgÅ‚a do biurÂka.— JaÂdÄ™, jaÂdÄ™ naÂtychÂmiast, EuÂgeÂniuÂszu — zaÂwoÂÅ‚aÂÅ‚a poÂdaÂjÄ…c mu saÂkiewÂkÄ™, któÂrÄ… z biurÂka wyÂjÄ™ÂÅ‚a.ZaÂdzwoÂniÂÅ‚a.— PoÂzwól mi siÄ™ ubrać; byÂÅ‚aÂbym chyÂba poÂtwoÂrem, gdyÂbym nie poÂjeÂchaÂÅ‚a! Idź, ja ciÄ™ uprzeÂdzÄ™! TeÂreÂso — zaÂwoÂÅ‚aÂÅ‚a na poÂkoÂjoÂwÄ… — poÂwiedz paÂnu de NuÂcinÂgen, żeÂby przyÂszedÅ‚ naÂtychÂmiast rozÂmóÂwić siÄ™ ze mnÄ….EuÂgeÂniusz byÅ‚ tak uszczÄ™ÂÅ›liÂwioÂny doÂbrÄ… noÂwiÂnÄ…, któÂrÄ… miaÅ‚ zwiaÂstoÂwać umieÂraÂjÄ…ÂceÂmu, że poÂwróÂciÅ‚ praÂwie weÂsół na uliÂcÄ™ NeuÂve-SaÂinÂte-GeÂneÂviÂève.StaÂnÄ…wÂszy przed doÂmem, siÄ™ÂgnÄ…Å‚ co prÄ™Âdzej do saÂkiewÂki, żeÂby zaÂpÅ‚aÂcić woźÂniÂcy.NieÂsteÂty! SaÂkiewÂka boÂgaÂtej i eleÂgancÂkiej baÂroÂnoÂwej zaÂwieÂraÂÅ‚a tylÂko sześćÂdzieÂsiÄ…t sześć franÂków.EuÂgeÂniusz wbiegÅ‚ szybÂko na schoÂdy i staÂnÄ…Å‚ przy łóżÂku GoÂrioÂta.BianÂchon podÂtrzyÂmyÂwaÅ‚ w tej chwiÂli choÂreÂgo, a felÂczer szpiÂtalÂny przyÂpaÂlaÅ‚ mu pleÂcy mokÂsÄ… weÂdÅ‚ug wskaÂzówÂki leÂkaÂrza.OstatÂni ten Å›roÂdek, na jaÂki naÂuka moÂgÅ‚a siÄ™ zdoÂbyć, nie wyÂwieÂraÅ‚ już żadÂneÂgo skutÂku.— Czy pan czuÂjesz paÂleÂnie? — pyÂtaÅ‚ leÂkarz.OjÂciec GoÂriot spoÂstrzegÅ‚ w tej chwiÂli stuÂdenÂta i poÂwieÂdziaÅ‚:— PrzyjÂdÄ…, nieÂprawÂdaż?— KieÂdy móÂwi, to jeszÂcze naÂdzieÂja nie straÂcoÂna — rzekÅ‚ felÂczer.— Tak — odÂparÅ‚ EuÂgeÂniusz — DelÂfiÂna wnet przyjÂdzie.— Ba! — rzekÅ‚ BianÂchon — on móÂwiÅ‚ o swych córÂkach, któÂrych praÂgnie, jak czÅ‚oÂwiek wbiÂty na pal praÂgnie woÂdy.— PrzeÂstaÅ„ — rzekÅ‚ leÂkarz do felÂczeÂra — to próżÂna roÂboÂta, nic mu już nie poÂmoÂże.BianÂchon i felÂczer zÅ‚oÂżyÂli znów choÂreÂgo na wstrÄ™tÂnym barÂÅ‚oÂgu.— NaÂleÂżaÂÅ‚oÂby jedÂnak zmieÂnić mu bieÂliÂznÄ™ — rzekÅ‚ leÂkarz.— Nie ma już wprawÂdzie żadÂnej naÂdziei, ale trzeÂba uszaÂnoÂwać w nim ludzÂkÄ… naÂtuÂrÄ™.PoÂwróÂcÄ™ tu jeszÂcze — rzekÅ‚ do BianÂchoÂna.— JeÂżeÂli zaÂcznie znów naÂrzeÂkać, to przyÂłóż mu pan komÂpres z opium.Po tych sÅ‚oÂwach leÂkarz wyÂszedÅ‚ z felÂczeÂrem.— No, syÂnu, odÂwaÂgi! — rzekÅ‚ BianÂchon do RaÂstiÂgnaÂca gdy poÂzoÂstaÂli saÂmi — trzeÂba mu wÅ‚oÂżyć czyÂstÄ… koÂszuÂlÄ™ i poÂÅ›ciel odÂmieÂnić.PoÂwiedz SylÂwii, niech weźÂmie czyÂste przeÂÅ›cieÂraÂdÅ‚a i przyjÂdzie nam doÂpoÂmóc.EuÂgeÂniusz zeÂszedÅ‚ na dół i zaÂstaÅ‚ paÂniÄ… VauÂquÂer, i SylÂwiÄ™ zaÂjÄ™Âte naÂkryÂwaÂniem stoÂÅ‚u.Przy pierwÂszych sÅ‚oÂwach RaÂstiÂgnaÂca, wdoÂwa zbliÂżyÂÅ‚a siÄ™ do nieÂgo ze sÅ‚odÂkoÂkwaÂskoÂwaÂtÄ… miÂnÄ… poÂdejrzÂliÂwej kupÂcoÂwej, któÂra nie chciaÂÅ‚aÂby ani straÂcić pieÂniÄ™Âdzy, ani obÂraÂzić kuÂpuÂjÄ…ÂceÂgo.— KoÂchaÂny paÂnie EuÂgeÂniuÂszu — wyÂrzeÂkÅ‚a — wiesz pan rówÂnie doÂbrze jak ja, że ojÂciec GoÂriot nie ma już ani groÂsza.Jak ja dam przeÂÅ›cieÂraÂdÅ‚o czÅ‚oÂwieÂkoÂwi, któÂry już oczy zaÂwraÂca, to moÂgÄ™ być pewÂna, że nic za nic nie doÂstaÂnÄ™, a przeÂcie i tak trzeÂba bÄ™Âdzie poÂÅ›wiÄ™Âcić jedÂno z nich na caÂÅ‚un.WinÂniÂÅ›cie mi już paÂnoÂwie sto czterÂdzieÂÅ›ci czteÂry franÂki; proÂszÄ™ teÂraz doÂdać czterÂdzieÂÅ›ci franÂków za przeÂÅ›cieÂraÂdÅ‚a, za różÂne droÂbiaÂzgi i za Å›wieÂcÄ™, któÂrÄ… SylÂwia da paÂnom, wszystÂko to wyÂnieÂsie przyÂnajÂmniej dwieÂÅ›cie franÂków, któÂrych ja, biedÂna wdoÂwa, wyÂrzec siÄ™ nie moÂgÄ™.Chciej pan być spraÂwieÂdliÂwy, paÂnie EuÂgeÂniuÂszu, dość już ja straÂciÂÅ‚am od czaÂsu, jak nieÂszczÄ™ÂÅ›cia zaÂgoÂÅ›ciÂÅ‚y w mym doÂmu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]