[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Moim więc zdaniem nie warto godzić na życie twego Chińczyka.— Dziękuję ci, Bianchon! Słowa twe przyniosły mi ulgę.Będziemy zawsze przyjaciółmi.— Wiesz co? — rzekł student medycyny — byłem na lekcji Cuviera i wracając przez Ogród Botaniczny widziałem, jak panna Michonneau i Poiret rozmawiali przed chwilą z pewnym jegomościem, który w czasie zeszłorocznych zamieszek krążył zawsze w pobliżu Izby Deputowanych.Coś mi się widzi, że to jest agent policyjny, który przybrał pozór uczciwego mieszczanina.Zwróćmy baczną uwagę na tę parę: powiem ci później dlaczego.Bywaj zdrów; o czwartej muszę odpowiedzieć na apel.Po powrocie do domu Eugeniusz znalazł Goriota, który nań oczekiwał.— Patrz pan — rzekł stary — oto list od niej.Cóż, czy nie ładne pismo?Eugeniusz rozpieczętował list i przeczytał:.„Dowiedziałam się od ojca, że pan jesteś zwolennikiem muzyki włoskiej.Byłabym bardzo szczęśliwa, gdybyś zechciał przyjąć miejsce w mojej loży.W sobotę ma być Fodor i Pellegrini, spodziewam się więc, że mi pan nie odmówisz.Pan de Nucingen prosi wraz ze mną, żebyś pan zechciał być u nas na obiedzie.Obecność pańska będzie dla niego niezmiernie pożądana, bo uwolni go od pełnienia pańszczyzny małżeńskiej, to jest od towarzyszenia mi do teatru.Nie odpowiadaj pan, tylko przybądź osobiście przyjąć me podziękowanie.D.de N.”.— Pokaż mi pan list — rzekł stary, widząc, że Eugeniusz skończył czytać.Pan nie odmówisz, nieprawdaż? — dodał wąchając papier.— Jak to pachnie! Wszak to jej palce dotknęły się do tego!— Kobieta nie rzuca się tak pierwszemu lepszemu mężczyźnie na szyję — myślał student.— Jam potrzebny jej, jako przynęta na de Marsay’a.Chyba żal wielki mógł skłonić ją do takiego postępku.— No, o czymże pan myślisz? — zapytał ojciec Goriot.Eugeniusz nie wiedział, że niektóre kobiety owej epoki opanowane były szałem próżności; nie wiedział, że taka bankierowa gotowa była ponieść największą ofiarę, byle tylko ułatwić sobie przystęp do jakiego z domów na przedmieściu Saint-Germain.Moda ówczesna kazała przenosić nad wszystkie kobiety te, które miały przystęp do wybranego kółka z przedmieścia Saint-Germain; nazywano je paniami z Petit-Château, a pani de Beauséant, przyjaciółka jej księżna de Langeais i księżna de Maufrigneuse zajmowały najpierwsze miejsce w ich gronie.Rastignac nie miał pojęcia o tym, jak namiętnie kobiety z Chaussée d’Antin pragnęły się dostać do wyższej sfery, w której jaśniały konstelacje przynoszące chlubę płci pięknej.Wszelako nieufność Eugeniusza nie przyniosła mu szkody; przeciwnie, oziębiła go bardzo, a przez to pozwoliła mu postawić własne warunki, zamiast przyjmować je od innych.— Tak jest, pójdę — powiedział.Teraz ciekawość tylko wiodła go do pani de Nucingen, ale kto wie, czy namiętność nie popchnęłaby go ku tej kobiecie, gdyby ona wzgardziła nim na razie.Nie można wszakże powiedzieć, żeby obojętnie oczekiwał dnia jutrzejszego i godziny, w której miał ujrzeć baronową.Pierwsza intryga jest dla młodzieńca prawie tak ponętna, jak pierwsza miłość.Pewność powodzenia wyrządza tysiąc błogich uczuć, do których się mężczyźni nie przyznają, a które stanowią cały powab niejednej kobiety.Zbytnia łatwość powodzenia tak samo jak opór przyczynia się do podniecenia żądzy.To pewna, że wszystkie namiętności ludzkie powstają pod wpływem jednej z tych dwóch przyczyn, które rozdzielają świat uczucia na dwa obozy.Być może, że rozdział taki jest wynikiem ważnej kwestii o znaczeniu temperamentu, która bez zaprzeczenia rządzi społeczeństwem ludzkim.Prawda, że melancholicy potrzebują pobudzającego wpływu kokieterii, lecz i to być może, że ludzie nerwowi lub sangwinicy cofają się, gdy opór trwa zbyt długo.Innymi słowy, o ile elegia jest limfatyczna, o tyle znów dytyramb jest wyłącznie żółciowy.Eugeniusz ubierał się starannie i napawał się tym uczuciem zadowolenia ze swej osoby, którego młodzi ludzie nie śmieją zdradzić z obawy śmieszności, a które jednak pochlebia bardzo ich miłości własnej.Zaczesując włosy myślał sobie, że spojrzenie pięknej kobiety prześlicznie się po kruczych jego puklach.Mizdrzył się po dziecinnemu, jak młode dziewczę, co się na bal stroi; przyglądał się z przyjemnością wysmukłej swej figurze i wygładzał starannie fałdki surduta.To pewne, myślał, że można znaleźć niezgrabniejszych ode mnie! Zszedł na dół w chwili, gdy wszyscy stołownicy byli już zebrani do stołu i wysłuchał z uśmiechem głośnej salwy wykrzykników, którymi przyjęto strój jego wykwintny.Jest to rys charakterystyczny właściwy obyczajom gospody mieszczańskiej, że strój wytworny zwykł obudzać między mieszkańcami niezmierne zdumienie.Na widok nowej sukni każdy sąd swój wydać musi.— Kt, kt, kt, kt — ozwał się Bianchon klaskając językiem jak gdyby zachęcał konia do biegu.— Postawa księcia lub para — rzekła pani Vauquer.— Może się pan wybiera na podboje? — zagadnęła panna Michonneau.— Kukuryku! — krzyknął malarz.— Proszę oświadczyć moje uszanowanie szanownej małżonce pańskiej — rzekł urzędnik z Muzeum.— Czy pan masz żonę? — zapytał Poiret.— Żonę i to jaką jeszcze! Kolor trwały, cena od dwudziestu pięciu do czterdziestu, deseń w kraty, według najświeższej mody, daje się prać, nosi się doskonale, pół niciana, pół bawełniana, pół wełniana, leczy od bólu zębów i innych chorób uznanych przez Akademię Medyczną! Wyborna przy tym dla dzieci i jeszcze skuteczniejsza od bólu głowy, od zbytku soków jako też od cierpień przełyku, oczu i uszu — wywoływał Vautrin z komiczną płynnością i z wyrazem iście szarlatańskim.„A ileż ta osobliwość kosztuje?”, zapytacie państwo.Dwa sous.Nic.Ani złamanego szeląga.Jest to resztka zapasów przygotowanych dla Wielkiego Mogoła.Wszyscy monarchowie europejscy nie wyłączając grrrrrubego księcia Badeńskiego pragnęli oglądać tę osobliwość.Proszę iść na wprost! Proszę wstąpić do kasy.Dalejże muzyka! Bruum, la, la, trin! la, la, bum, bum! Panie klarnecisto! — zawołał ochrypłym głosem — waćpan grasz fałszywie, ja ci palce poodbijam!— Mój Boże, co to za miły człowiek — rzekła pani Vauquer do pani Couture — ja bym się nigdy nie znudziła w jego towarzystwie.Wśród śmiechów i żartów, które nastąpiły po komicznej przemowie Vautrina, Eugeniusz pochwycił przelotne spojrzenie panny Taillefer, która zaraz potem pochyliła się ku pani Couture i szepnęła jej kilka słów do ucha.— Kabriolet czeka — rzekła Sylwia.— Gdzież on będzie na obiedzie? — zapytał Bianchon.— U pani baronowej de Nucingen.— U córki pana Goriot — dorzucił student [ Pobierz całość w formacie PDF ]