[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.P.P.zou niet in aanmerking komen voor het mausoleumpje van John VandenBurck.Vandaar onze uitgebreide rondgang door de gebouwen en afdelingen van de Heraut.17Het ging slecht met onze oud-burgemeester Franciscus Beekhuizen.Vele jaren had hij als eerste burger ons geregeerd en ons oord tot groei en bloei gebracht.Een kleine kordate man met sneeuwwit haar.Zo lang wij ons heugden was hij grijs of wit geweest.Hij droeg een goudomrande bril, sprak snelle taal en maakte kittige gebaren.Een levendige figuur die letterlijk alles voor zijn gemeente overhad.Vierentwintig uur per etmaal was hij beschikbaar voor zijn onderdanen.In het holst van de nacht stond hij klaar om gedecideerd besluiten te nemen en leiding te geven, zo zulks gewenst was.Een vinnige witharige terriër.In Den Haag hadden ze hem met liefde overhoop geschoten want hij liep daar de deuren van ministeries en departementen plat om voor zijn standplaats recht te zoeken of faciliteiten los te branden.“Gossie,” zullen ze in Den Haag meermalen hebben gezegd, “daar komt die lastige klier uit de Peel weer aan! Maak hem maar wijs dat de minister niet thuis is.”“De minister niet thuis?” zei Franciscus Beekhuizen snel.“Waar wedden we om dat hij wél thuis is? Om een fles cognac?” Maar geen mens die het waagde te wedden.“Jammer,” zei Beekhuizen.“Ik had graag een fles cognac mee naar huis genomen.”Hoe hij zo zeker wist dat de minister thuis was?“Omdat ik hem een kwartier geleden nog aan de telefoon had.Ik verbleef toen in hotel Terminus.Op dit moment verwacht de minister mij.Dag heren!”En Franciscus Beekhuizen werd door een stijve kamerbewaarder naar zijne excellentie geleid waar hij net zo lang en taai bleef doorzagen tot hij kreeg wat hij hebben wilde.En dat was in de regel méér dan een fles cognac.Beekhuizen wrikte subsidies los, trok industrieën naar zijn gewest en forceerde een redelijk wegennet.Helaas bestaat er geen Nobelprijs voor doordouwen anders had Franciscus Beekhuizen die naar de Peel gehaald.Toen hij met pensioen ging, hebben we hem een afscheidsfeest aangeboden dat zo mauwde als ik weet niet wat.Ooit een heel dorp zat gezien? De enige die stevig op de been bleef staan, was Franciscus Beekhuizen, want tot het laatste ogenblik scheen hij zich verantwoordelijk te voelen voor het handhaven van de openbare orde.En aan het eind van het feest, diep in de donkere nacht, zochten de dorpelingen langs de kortste omwegen hun huisnummers op, onder elkaar mompelend: “God weet wat voor burgemeester we nou zullen krijgen.”Beekhuizen was bij ons blijven wonen in een heel mooi huisje, niet te groot en niet te klein voor een oud-magistraat.Hij hield ervan kittig als immer door de straten te stappen, voor iedereen die hem groette zijn hoed te lichten en met iedereen die er tijd en gelegenheid toe toonde een gesprekje te voeren.Maar toch had hij eigenlijk nooit met pensioen moeten gaan.Zo'n druk mannetje kan zijn leven niet vullen met wandelen door dorpsstraten en kletsen met Jan en alleman.Franciscus hield dat een jaar of wat vol en toen opeens misten we hem in het straatbeeld.Hij was er niet.Met vakantie zeker? Op familiebezoek? Het land uit?Neen, neen, Franciscus Beekhuizen was krank.En niet zo zuinig ook.Hij kwam de deur niet meer uit.Hij moest het bed houden.Volgens zijn zorgzame vrouw ging hij met de dag achteruit.Hij zou het niet lang meer maken.Dat opende perspectieven voor ons coemeterium.Natuurlijk, wij hoopten allen innig dat Franciscus Beekhuizen zo verstandig zou zijn niet de eerste burger te willen wezen die de nieuwe begraafplaats ging beproeven.Maar als hij dan tóch zo eigenwijs was om dit tranendal te verlaten, nou vooruit dan maar.Symbolisch beschouwd kon het niet beter en toepasselijker: de voormalige eerste burger van ons oord bleef zijn eerste-burgerschap trouw door ons voor te gaan naar een beter leven.Pastoor Kersenmakers en geneesheer Angelino hadden het druk met Franciscus.De eerste bereidde hem langzaam maar zeker voor op de aankomst van de trein des levens op het eindstation, de tweede trok alle registers van zijn medische weten en kunnen open om die trein te vertragen.En boven de wolken zat de Heer van de remise de wissels en de seinen te bedienen.Uit de aard van zijn beroep was Paulus Prinsen een der eersten die vernam hoe slecht het gesteld was met de oud-burgervader.Hij was hem gaan bezoeken en had een bedlegerig mannetje aangetroffen dat niet veel te missen had en voor wie hij geen pond peren meer gaf, om eens een uitdrukking van geneesheer Angelino te gebruiken.P.P.ging deerlijk aangeslagen terug naar zijn Heraut en zette zich neerachter zijn schrijfbureau.Hij doopte de veder in de inkt en begon op voorhand een in memoriam en een necrologie te schrijven [ Pobierz całość w formacie PDF ]